Samaipata

Inmiddels zijn we alweer een tijdje in Bolivia. Afgelopen week waren we een aantal dagen in Samaipata, een slaperig dorpje in de bergen. Dichtbij zijn mysterieuze ruïnes van de Inca's. Maar wat Samaipata bijzonder maakt is dat het precies op de grens ligt van drie verschillende ecosystemen; subtropisch, sub Andes en woestijn gebied. Wat ook opviel aan Samaipata is dat er een best aantal 'gringos' wonen, oftewel blanke reizigers die zijn gekomen en nooit meer zijn weggegaan. Dat zegt al genoeg over hoe chill Samaipata is.

Alles in Samaipata gaat langzaam. Bijvoorbeeld een broodje kopen gaat alle Rowin Atkinson in Love Actually. Uitgebreid wordt er besloten welk broodje van de twee schalen identieke broodjes je krijgt, een zakje gepakt, besloten dat je het toch mee krijgt op een plastic bordje, daarna gaat het broodje met bordje toch weer in het plastic zakje, dan nog een servetje erbij...

In twee dagen hebben we twee dagtrips gemaakt naar het Ambóro National park. Hoe verschillend weer. De eerste dag begonnen we met een hip ontbijtje in een kleurig cafeetje. Daarna ontmoeten we onze gids, een grappige jongen genaamd Rolli die wel van cocoa bladeren kauwen hield. We gingen naar een bos waar reuze varens groeien, planten die al in de prehistorie bestonden. Leuk feitje: ze groeien maar 1cm per jaar. De weg ernaartoe was al avontuurlijk want de auto begaf het. Uiteindelijk kwam er een andere auto die ons verder bracht. De wandeltocht zelf was niet heel lang, maar omdat het de eerste klim op hoogte was (2300m) en in een vochtig bos wel een goede training voor de meerdaagse tochten die nog gaan komen....
Gelukkig 'savonds even bijkomen met cocktail happy hour en pizza jummy.
De tweede dag liepen we door een vulkanisch landschap met weer prachtige uitzichten (zie foto's).