Het wilde westen & Salar de Uyuni

Dank voor alle reacties! Ik ben weer zo goed als de oude :) Ondertussen hebben we alweer een aantal hele mooie dingen meegemaakt, en ik loop een beetje achter met alle verhalen. Ik wil toch nog even schrijven over onze laatste trip in Bolivia.

Alweer twee weken geleden kwamen we aan in Tupiza. Een heel klein stadje dat bekent staat om dat je er heel mooi kunt paardrijden. Paardrijden door een indrukwekkende omgeving stond op mijn persoonlijke bucketlist voor deze reis en ik vond het ook een van de tofste dingen tot nu toe!
We kregen een cowboyhoed op en gingen 3 uur lang rijden over vlaktes met cactussen en rode rotsen, totdat we bij een bergkam kwamen en (zonder paard) nog een stuk een canyon ingingen. Mijn paard heette Chicka en hield er erg van om voorop te lopen en lekker door te stappen. Van onze gids Eddie mocht ik dan ook voorop stukken galopperen en daarna wachtte ik tot de rest weer bij was. Yoeri's paard hield namelijk heel erg van kalmpjes aan doen. We waren erg tevreden over het reisbureautje waarbij we deze tour hadden geboekt. De paarden werden namelijk goed verzorgd en gingen maar 3x per week een rit maken met toeristen. Dat is wel iets wat ik belangrijk vind, een beetje verantwoordelijk toerist zijn.

Omdat we dit reisbureautje chill vonden hebben we ook onze grote Uyuni tour geboekt. Vantevoren hadden we gelezen dat je zorgvuldig moest kiezen met wie je deze tour ging doen. Van andere reizigers hoorden we over kapotte auto's, dronken chauffeurs en dat soort ongein. Samen met twee andere meiden (uit Canada en Guatemala), een gids/chauffeur Rollando en kokin Eucebia gingen we op pad voor 4 dagen in een jeep. Kilometers en kilometers hebben we gereden door woestijn, desolate vulkanische landschappen, canyons, velden met lama's, langs glitterende meren met knalroze flamingo's om uiteindelijk te eindigen op de grootste zoutvlakte van de wereld: Salar Uyuni.

De flamingo's vond ik zo leuk dat ik in mijn enthousiasme om een perfecte foto te maken iets té dichtbij de rand van het meer kwam en met beide voeten diep in een kleiachtige blubber terecht kwam. Ondertussen was Rolando alweer aan het toeteren dat we verder moesten. Dat is het nadeel van zo'n georganiseerde tour dat je niet je eigen tijdsschema kunt volgen. Met mijn voeten in de blubber actie was de chauffeur niet zo blij, want zo kon ik natuurlijk niet de jeep in plus het was echt heel erg koud. Dus hij moest weer op het dak van de auto klimmen om mijn backpack te pakken zodat ik andere schoenen en sokken kon pakken. Zo ben ik een van mijn sokken met alpaca's erop kwijtgeraakt :( Dus mocht iemand ooit deze tour doen en een roze sok met alpaca's erop vinden...

Zo reden we nog een aantal dagen door diverse landschappen, altijd luid de muziek aan (YMCA in de auto, zelfs Rollando deed mee). We sliepen in kleine hostels (niks zoals waar je normaal aan denkt bij een hostel, meer een leegstaande typisch Boliviaans huisje met een aantal kamers met bedden) waar Eucebia steeds lekkere maaltijden voor ons bereidde. Het koelde 'snachts heel erg af, maar we hadden serieus 5 dekens op de bedden en daarmee was het wel behaaglijk. In een verblijf kon je met warm water douchen als je een klein bedrag aan de eigenaar betaalde. Hij ging dan in het hok bij de heater staan, een heel dun muurtje tussen dat hok en het douchehok. Dan riep hij of je er klaar voor was, dan deed hij het warme water aan en na een aantal minuten vroeg hij of het oké was en deed hij het weer uit. Een beetje apart.
Onze Jeep is trouwens niet kapot gegaan, maar de jeep van een "amigo" wel. Eerst reden we ongeveer een uur achter die jeep aan. Bij elke heuvel en elk beekje moesten zij stoppen om flessen water te vullen. Liters water verdween onder de motorkap. Uiteindelijk was een heuvel echt teveel, dus hebben we een paar uur langs de kant van de weg gestaan terwijl de amigo's de kapotte jeep repareerden. Wel mooi dat de meeste mensen hier echte alleskunners zijn.

Dan de laatste dag... Salar de Uyuni. We hadden geslapen in een hostel van zout! De grond was gemaakt van zoutkorrels, de muren van blokken zout, net zoals de bedden, en de krukjes en tafels in de eetzaal... alles zout! Het zoutbed sliep echt prima en deze dag stonden we om 4 uur op zodat we de zonsopgang over de zoutvlakte konden zien. Dit was een beetje apart omdat we met zo'n 30 jeeps aankwamen bij de cactusberg op de zoutvlakte, waar we (met iedereen in een stoet) omhoog moesten en vanaf daar zonsopgang kijken. Het was wel de moeite waard. Eenmaal beneden stond ons ontbijt klaar: thee en vers gebakken cake. Wat was de kokkin vroeg opgestaan.. Wat wel grappig was, was dat bij alle andere jeeps précies hetzelfde ontbijt klaarstond.
Toen reden we een stuk de zoutvlakte op en daar waren we de andere toeristen snel vergeten.... Een witte vlakte zover als je kunt kijken. Omdat het zo plat is, is deze plek heel populair voor het maken van gekke foto's. Zo kun je op de vlucht zijn voor een speelgoed dinosaurus (zie foto's) of andere gekke dingen doen met de diepte. Plat liggend op mijn buik heb ik de foto van Yoeri met z'n blikje Huari bier gemaakt. Dat is pas een manier om een biertje in te checken :) Na een tijdje hadden wij wel genoeg van foto's maken. Onze reisgenootjes gingen nog even door, maar wij zijn een stuk vooruit gaan wandelen. Gewoon even genieten van de unieke plek waar we waren. Een hele bijzondere ervaring!